Wat mij opvalt is het grote aantal reclames op radio en TV over datingsites. Je kunt de radio niet aanzetten of er komt wel een spotje voorbij van Lexa, Parship of eMatching. Als het zoeken naar een partner niet zo succesvol zou zijn via het internet zouden deze reclames wel minder vaak worden uitgezonden. Want reclame maken op een nationale zender is erg kostbaar. Zonder dit succes zou het al lang zijn opgehouden. Ik heb de indruk dat juist het aantal spotjes voor datingsites stijgt en er zijn inderdaad al honderden bureautjes actief op dit vlak. Je begint je bijna af te vragen hoe dat vroeger ging? Waarom leggen mensen hun zoektocht naar de ware bloot op het internet? Is de toevallige ontmoeting uit of heeft men geen zin meer in uitgaan om boven de discodreunen je passie te moeten tonen? Het zal er wel mee te maken hebben dat je sneller succesvol een partner zou kunnen vinden. De datingsites zijn vaak doelgroepgericht, dus kunnen snel matches maken tussen schijnbaar gelijk geïnteresseerde profielen.
Het is een simpel proces. Je maakt een profiel aan en meldt daarin wat je goede kanten en wat je interesses zijn. Niet te bescheiden invullen svp. Vaak moet je ervoor betalen. De datingsites kunnen een passieve rol spelen of een actieve. Je profiel is een soort advertentie, of het datingbureau gaat voor jou op zoek in zijn database. En dan volgt er een schijnbare match en je neemt contact op met de persoon die is geselecteerd. En dan begint er een soort pauwendans. Men probeert zo goed mogelijk voor de dag te komen om te ontdekken of er een click is. De donkere kanten worden zoveel mogelijk verstopt en wellicht slaat de vonk over na een tijdje –of wellicht al direct. Zelfs verliefd worden gebeurt dus in aanzet achter een scherm. Vaak merk ook ik dat in mijn omgeving hoe langer hoe meer mensen gebruik maken van datingsites om een partner te vinden. Dat is meestal niet de eerste liefde. In veel gevallen krijgen vooral jonge mensen gemakkelijk een relatie, omdat ze elkaar opzoeken in het uitgaansleven, scholen en clubs. Daar ontmoeten ze de ware van dat moment en starten een relatie. Als de liefde is gedoofd en men is een paar jaar ouder, dan volgt er toch erg vaak een scheiding. Maar de omstandigheden zijn niet meer zo optimaal om opnieuw verliefd te kunnen worden. De datingsites bieden dan een uitkomst. En vol trots wordt dan op enig moment de nieuwe vriend of vriendin gepresenteerd en zonder schroom verteld dat ze elkaar gevonden hebben via het internet. Het taboe om via databases aan elkaar geknoopt te worden bestaat blijkbaar niet. De technologie krijgt dus ook in onze relatiesfeer een hoe langer hoe belangrijkere rol.
Wat ik wel ergerlijk vind is dat sommige reclamemakers het zoeken naar een partner via hun datingsite vergelijken met het aanschaffen van een luchtje. Zo van: “Ik heb geen tijd om een jongen te zoeken en dan is de datingsite lekker simpel om toch een date te pakken te krijgen.” Praten we nu over wegwerp-“liefde” of is men op zoek naar de ware? Beide vormen komen voor. Als het alleen maar gaat om even een avondje uit te gaan, en daarna iets meer, dan krijgt de datingsite meer het imago van een sexbedrijf. Toch denk ik dat vooral de wat oudere datingsitebezoeker op zoek is naar een –liefst- langdurige relatie. En eerlijk: ik ben erg blij voor de mensen die met deze hulpmiddelen een nieuwe vaste partner vinden. Het feit dat er voor jou maar één de ware is, is natuurlijk onzin. Mogelijk zou je veel gelukkiger zijn geweest met iemand anders, maar dat weet je niet als je trouw blijft. En dan lijkt jouw partner de enige ware. In de praktijk blijkt dat zeker niet alle gearrangeerde huwelijken leiden tot liefdeloze relaties. Eigenlijk is ook met de datingsites bewezen dat je op veel meer mensen verliefd kunt worden dan de vaste partner die je hebt uitgezocht. Het wordt je nu wel erg gemakkelijk gemaakt om een scheve schaats te rijden. Zeker als in een reclamespot gevraagd wordt door een dame met een zwoele stem of je gelukkig getrouwd bent. Ze bevestigt het zelf ook, maar gaat toch op zoek naar iets anders voor in de verloren uurtjes. Gaan we de grens van de goede zeden oprekken? Volgens de SGP jongeren wel, want die hebben de aanbieder van deze reclame gedaagd voor de reclame code commissie om te stoppen met deze verleiding.
In geen enkel Nederlands wetboek staat dat je niet vreemd mag gaan, dus de missie was kansloos.
Maar dat grenzen worden opgezocht en verlegd waardoor er bandeloosheid dreigt te ontstaan lijkt me nogal ver gaan. Wat waarschijnlijk altijd al wel gebeurde komt nu dichter bij het oppervlak. Maar verleidingen zijn er altijd al geweest. Ik vind het meer verwerpelijk om de verleiding weg te nemen door mensen op te sluiten of onder alles verhullende kleding te stoppen, dan aan de verleiding bloot te staan en als een echte man die te kunnen weerstaan. Het behoeden voor verleiding door de buitenwereld is een daad van angst en maakt mensen onvrij. En angst is een slechte raadgever.