Als het over dienstverlening gaat in onze woonomgeving zijn er een aantal voorzieningen, die er moeten zijn.
Tot een paar jaar geleden waren dat energie, riolering en stromend water. Voor vele groepen zijn dit nog steeds de noodzakelijke voorzieningen. Maar er is er één bij gekomen: internet. Een huis in Nederland zonder internet is als een huis zonder raam. En wonen er digital natives in het huis, dan is een internetloos huis ondenkbaar. Met internet bedoel ik niet alleen de technische randvoorwaarden om online te zijn, maar het in contact met de buitenwereld kunnen staan. 50 en zelfs 100 jaar geleden konden we dat ook met de telefoon.
De PTT groef een sleuf naar je huis en daarlangs kwam een kabel naar binnen. Daaraan werd een telefoon geknoopt, waarmee je andere mensen kon bellen of gebeld kon worden. Eén op één communicatie was geboren. In de afgelopen jaren is op dit gebied heel veel gebeurd. We konden draadloos bellen met dect-toestellen, met luidsprekende telefoons met groepen communiceren etc, etc. Maar randvoorwaarde was dat er een kabel naar je huis werd getrokken. Ook internet deed zijn intrede en ook hier was aanvankelijk de telefooninfrastructuur randvoorwaarde. Naast de telefoon die via koperleidingen naar je huis kwam, werd ook die andere kabel naar je huis: die van tv en radio, geschikt gemaakt om te kunnen internetten en bellen. Naast deze dubbele infrastructuur is er inmiddels een derde optie ontstaan: glasvezel. Inmiddels blijkt dat het eigenlijk niet heel veel uitmaakt waarmee je een internetverbinding maakt. De oudste infrastructuur, telefoonkabels, levert de meeste beperkingen. De TV en Radiokabel is al wat moderner en het glasvezelnetwerk biedt als nieuwste aanbieder nog meer mogelijkheden.
Sinds de jaren 80 gingen we mobiel. De kabel was niet altijd meer nodig. Hoewel veel duurder dan de vaste verbinding werd dit wel populair. Vooral in landen waar geen kabelinfrastructuur lag sloeg men alle tussenliggende ontwikkelingen over. Met inmiddels 4G en 5G in ontwikkeling zal draadloos internet de wereld gaan veroveren, zonder de ooit zo noodzakelijke bedradingen. En internet is niet alleen meer browsen naar websites, maar een volledig communicatieplatform. Veel –vooral oudere- mensen mopperen dat een telefoon geen telefoon meer is. Schamper zeggen ze over de smartphones dat het een apparaat is waar je óók nog mee kunt bellen. Niets voor hen, want zij willen alleen bellen, zeggen ze nu nog. Maar bellen op zich is nu geen aparte dienst meer, maar één van de mogelijkheid om één op één met iemand op afstand te kunnen praten. Zo kijkt de vorige generatie nog niet aan tegen een smartphone. Het één op één contact is ook niet zo belangrijk meer, vindt de internetgeneratie inmiddels. Als ik iets te melden heb, mag heel mijn omgeving of zelfs iedereen dit wel weten. Door de bandbreedtevergroting met 4G is het mogelijk in zeer goede kwaliteit beeld en geluid te delen. Het in een groep opereren, samen spelletjes doen, informatie uitwisselen etc, etc, is een way of life geworden. Mensen zijn sociale dieren en hebben dus behoefte aan samen dingen doen. En als afstand en tijd probleemloos kunnen worden overbrugd, zie je dat mensen in hogere mate elkaar digitaal gaan opzoeken. Mensen die hier niet aan meedoen zien juist dit gedrag van vooral jongeren als een asociaal gedrag, terwijl de jongeren niets anders doen dan binnen hun sociale omgeving communiceren, meningen delen en elkaar uitdagen. Nee, ze zoeken elkaar niet zo gauw fysiek meer op. Dat kan ook haast niet, als de groepen waarin ze zich mengen zich over de gehele wereld hebben uitgespreid.
Een mooi voorbeeld heb ik vorig jaar meegemaakt wat er gebeurt als mensen die constant al digitaal communiceren in een situatie komen waarin dit niet zomaar mogelijk was. Ik was met kerstmis in West Afrika, in een hotel in The Gambia. Veel westerse ouders hadden hun pubers meegenomen. Het was er prachtig weer. Overdag op het strand zag je geen enkele puber. Wel hun ouders. Ging je naar de lobby van het hotel, dan puilde deze uit met jongeren met hun smartphones en tablets. Dat was namelijk de enige plek in de buurt waar (gratis) WiFi beschikbaar was. Nog belangrijker dan die lekkere vakantie in de zon blijkt de beschikbaarheid binnen je digitale community te zijn. Het verlangen is om always online te zijn.
Je ziet dat er dan ook hard wordt gewerkt om overal WiFi te krijgen in de vakantiestreken. Konden we in The Gambia alleen in de hotellobby gratis internetten; afgelopen vakantie in Aruba en Curaçao konden we zelfs op het strand gebruik maken van gratis WiFi. Het zal niet lang duren of we kunnen bijna overal gratis draadloos online zijn. De huidige wereld speelt zich hoe langer hoe meer achter een beeldschermpje af. De gebruiksmogelijkheden en de kwaliteit van de apparaten worden hoe langer hoe beter. De smartphone is ondertussen een echte persoonlijke assistent geworden op allerlei vlakken en dit kan alleen maar werken als we online zijn. Het heeft geen zin om je hiertegen te verzetten. Wen er maar aan.