In 2005 schreef ik op 22 oktober dat ik het qua vrijwilligerswerk rustiger aan zou gaan doen. Ik liep toen tegen de 50 en het werd tijd voor bezinning. Meer aan jezelf denken en minder dwangmatig bijna elke dag rennen van vergadering naar bijeenkomst. Het is nu ruim 9 jaar later en wat is er gebeurd? Van die beloofde sabbatical is niets terecht gekomen. Ik werd voorzitter van de PvdA en heb nog tot 2010 omroep Dongen als voorzitter gediend. Na 2010 ben ik in het bestuur terecht gekomen van Stichting Dongha Heem en heb van nabij meegemaakt dat museum DE LOOIERIJ een prachtige aanwinst voor Dongen is geworden.
Nu, januari 2015 ben ik nog steeds actief in de PvdA, enkel nog als penningmeester. Om me te bemoeien met de inhoudelijke politieke zaken bleek ik noch de tijd noch de fut te hebben.
Daar ben ik dus mee gestopt. Ook ben ik nog bestuurslid van Stichting Dongha Heem en lid van de maatschappelijke raad van woningcorporatie Casade.
Daarnaast heb ik ook nog hobby’s. Ik organiseer een aantal keer per jaar whiskyproeverijen, schrijf hopelijk wekelijks deze columns, help af en toe Piet Eelants met reportages op de website en ben betrokken bij de werkgroep beeldmateriaal van de Heemkundekring. Daarnaast heb ik zo’n 15 websites voor –meestal-non-profitorganisaties opgezet. Daarvan houd ik overigens alleen van in de gaten dat ze geupdated worden. Maar af en toe vraagt men toch hoe iets aangepakt moet worden. Ook ben ik de eerste maandag van de maand één van de koks in de Kookclub “Kwizien” in Tilburg bij Felix Frijters. En eigenlijk zou ik ook wel in een koor willen zingen, een muziekinstrument leren, beter willen gaan fotograferen en filmen en: oh ja: we gaan uiteraard ook een paar keer per jaar op vakantie: liefst naar plekken waar ik nog niet eerder was. Van die sabbatical is dus niets terecht gekomen. Toevallig heb ik ook nog een stevige baan in de informatietechnologie bij Interpolis, waarvoor ik nogal eens het land in moet en ook meer bij moet zetten om in de huidige bedrijfscultuur te kunnen overleven. En stiekem zou ik er ook wel een freelancebaantje bij willen doen om mensen of organisaties met IT-vraagstukken te helpen. Ik heb zelfs hiervoor al een naam bedacht: IARK.
En nu zijn we dan 9 jaar later en de situatie is feitelijk niet veranderd. Ik heb meer dingen te doen dan ooit tevoren, al zijn de inspanningen wel minder belastend dan in de tijd dat ik nog voorzitter van de omroep was. Maar alles bij elkaar is het allemaal veel te veel. Mede ook omdat 2014 nou niet bepaald een gezond jaar is gebleken voor me. Ik ben het hele jaar verkouden geweest en ben het nog, ben voor het eerst in mijn leven geopereerd en heb bijna continu last van mijn rug.
Genoeg alarmbellen om op de rem te trappen. Een nieuw jaar betekent nieuwe voornemens maken. Dat wordt rustiger aan doen; me niet teveel opjagen, gaan sporten en gezonder gaan leven en proberen wat gewicht te verliezen.
Ik zie deze tekst nu staan en twijfel al, nu ik het terug lees. Gaat dit echt gebeuren? Mijn ambities zijn ooit in 1974/1975 tot leven gewekt door Pink Floyd. In het nummer ‘Time’ – toevallig ook op de radio te horen op het moment dat ik deze column schrijf – komt een tekstfragment voor: “…And then one day you find ten years have got behind you. No one told you when to run, you missed the starting gun”. Je treft deze tekst ook aan in de voetnoot van mijn website en heb hier ook al eens eerder in een columns aan gerefereerd. Op het moment dat ik de LP “Darkside of the moon” kocht –aan het einde van de middelbare school- trof mij deze tekst bijzonder. Tot op dat moment voltrok mijn leven redelijk kleurloos; geen idee wat ik wilde gaan worden en wat ik aan moest met mijn leven. Toen ik dit nummer hoorde, besefte ik dat als je iets wil bereiken of doen, dat je dit alleen kunt bewerkstelligen door zelf ergens mee te starten. Een startschot hoort niemand, omdat het feitelijk niet wordt afgeschoten. En voor je het weet zit je jezelf te beklagen dat je leven niets voorstelt.
Dit gebeurde 40 jaar geleden. Vanaf dat moment ben ik een redelijk eigenzinnige koers gaan varen, die me heel wat heeft gebracht: een behoorlijk succesvolle carrière, een zekere welstand, een degelijk huwelijk en een vrije geest. Helaas hebben we nooit kinderen gekregen. Dat heeft mede bepaald dat ik me altijd met zoveel zaken kon bezighouden. Ik vind het super belangrijk dat mensen zich –naast hun werk- inzetten als vrijwilliger. En gelukkig is Dongen een prima bakermat voor vrijwilligerswerk.
Nu ik in de derde helft van mijn leven ben beland, gaan me al deze inspanningen helaas wat moeilijker af; zeker omdat de gezondheid nu ook niet bepaald meewerkt. Ik merk dat het me meer moeite kost om me te concentreren en zie vaak op tegen klusjes, waar ik pakweg vijf jaar geleden nog geen enkele moeite had om ze aan te pakken.
Tijd dus om gas terug te nemen en naar mijn lichaam te luisteren. Dit gaat me zwaar aan het hart. Mijn geest wil eigenlijk van alles en wel nu. Maar “choose your battles” zoals de Engelsen zeggen. Doe de dingen waar je goed in bent en doe dit met mate. Mijn meest energieke jaren liggen helaas achter me. Ik moet me niet meer laten verleiden om zomaar zaken op te pikken. Ook al is de verleiding zo groot om bij elk startschot weer te gaan rennen. Het wordt tijd dat ik het pistool ga opruimen…