Zoals jullie gemerkt hebben verschijnen mijn columns de laatste maanden ook als vlogs. Niet dat ik nu zo ijdel ben dat ik mezélf in beeld moet hebben om een boodschap uit te brengen -er zijn nogal wat meer mooiere mensen dan ik- maar de behoefte aan beeld is de laatste tijd explosief aan het stijgen en daarom wil ik met de vlog daarop aansluiten. Niet dat de YouTubeserver nu al overspannen wordt van mijn bijdragen, maar het is een begin. En aangezien ik ook wel in ben voor een technische uitdaging, ben ik hieraan dus begonnen.
Ik gebruik niet, zoals menigeen, mijn smartphone om vlogjes te maken, maar ze worden opgenomen met een losse videocamera en dito belichting, zodat de omstandigheden gelijk blijven. Dat maakt het misschien ook wel weer een beetje saai, waarop de kijker mogelijk niet direct zit te wachten. En wellicht zijn de filmpjes te lang om te boeien (meestal zo’n vijf minuten). Mensen kunnen toch sneller lezen dan wachten, totdat ik het allemaal heb uitgesproken. Vandaar dat ik de tekst naast de vlog ook nog steeds volledig uitschrijf, zodat mijn publiek kan kiezen. Dat is wel een vuistregel in marketing: wed nooit op één paard. Maar ontegenzeggelijk: beeld gaat het uiteindelijk winnen. Belangrijk daarbij is dat de boodschap ook zeker niet te lang is. Gebrek aan geduld, tijd en dure bandbreedte zijn disablers om lange boodschappen over te laten komen. Ik doe dus eigenlijk veel dingen fout, maar eerlijk gezegd doet me dat niets. Ik maak gebruik van de mogelijkheden, maar doe dingen op mijn manier. Ik hoef er niet van te leven en hoef me dus niets aan te trekken hoe marketing-Nederland hier tegenaan kijkt. En zo leest of kijkt u nu mijn 641e column sinds ik hier in 2000 mee begonnen ben. Voor mij een soort dagboek van mijn hersens geworden van de afgelopen 16 jaar.
Visueel wordt dus belangrijker. We gaan herin ook telkens een stap verder. Langzamerhand wordt virtual reality een feit. Een paar maanden geleden is er een game geïntroduceerd, waarbij spel en de werkelijkheid worden gemengd: Pokemon Go. Een spel waarin figuurtjes in je directe omgeving zichtbaar zijn op de landkaart rond de plek waar je bent en het de bedoeling is om deze te vangen. Daarmee is het eigenlijk een smart reality spel. Als je de kranten moet geloven gebeuren er de raarste zaken door dit spel. Bedenk wel dat het hoogzomer en komkommertijd is qua nieuws, maar blijkbaar lopen er overal verdwaasde mensen rond door het land met een mobieltje in hun hand op zoek naar pokemonnekes en veroorzaken verwarring, schade of gevaarlijke situaties. Ook worden gesponsorde pokemonnekes door politieteams uitgezet in stille, wat crimineel gevoelige, gebieden, zodat daar mensen gaan dolen. Daarmee wordt de beveiliging van dit gebied uitgebreid met een menselijk schild. De vraag is wel of dit ethisch verantwoord is.
Beeld zegt pas iets als je ernaar kijkt: het gevolg is dat het onvoorwaardelijk alle aandacht opslokt en je dus wordt afgesloten van de realiteit. Vandaar ook dat we geen smartphones in de auto mogen gebruiken. Je hebt je ogen nodig om op de weg te letten. Ook virtual reality brillen sluiten je af van de werkelijkheid. Weliswaar wordt de inhoud van het programma bepaald door de bewegingen van je hoofd of ogen, maar ga niet zomaar wandelen met zo’n bril op. Dat was ook de reden dat Google een tijdje geleden was gestart met Google Glass, waarbij -net als bij Pokemon Go – de werkelijkheid wordt gemengd met extra informatie. Ook een vorm van smart reality. Maar toch heeft Google deze techniek -voorlopig- alleen voor de gesloten zakelijke markt doorgezet. Er ontstonden te veel discussies over privacy, veiligheid, betrouwbaarheid, aansprakelijkheid etc. De mens heeft – net als bij de zelfrijdende auto – nog geen zin om te capituleren voor de techniek. Bovendien is het ook niet echt charmant, zo’n lelijke bril. Maar de behoefte om werkelijkheid met externe informatie te mengen -zonder onvoorwaardelijk de aandacht op te eisen- blijft.
De focus op beeld blijft belangrijk en zet zijn opmars voort. Ook zakelijk zie je dat vooral managers op zoek zijn naar beeldende visualisaties van getallen, waarmee ze in één oogopslag naar de gezochte informatie kunnen doorklikken. Geen ellenlange spreadsheets meer, maar een infographic, waarin je dynamisch kunt scrollen. Voor conservatieve boekhouders hoeft dit allemaal niet, maar de snelle jongen vindt dit wel belangrijk. Je ziet dus aan de presentatie van de cijfers wie feitelijk de macht in het bedrijf heeft.
Zo werk ik sinds kort met Sway, een presentatietool van Microsoft dat draait in de cloud, waarmee je zeer eenvoudig, filmpjes, informatie, beeld en tekst door elkaar via het internet kunt presenteren en mobielvriendelijk kan tonen op je smartphone. Er zijn uiteraard al veel meer van dit soort toepassingen, maar je merkt dat het steeds eenvoudiger wordt om multimediale techniek toe te passen.
Omdat iedereen zowat een apparaat bij zich heeft waar hij of zij 24-7 elk beeld naar voren kan halen dat op dat moment gewenst is, zal ook het aanbod daarop afgestemd worden. De wereld verandert in een stripverhaal met bewegende plaatjes. Wen er alvast maar aan.