Levensbeëindiging

Ik heb net meegedaan aan een mini-enquête met de vraag: ‘Ouderen moeten zelf kunnen bepalen wanneer zij hun leven beëindigen’. Net als 82% van de 5747 mensen die aan dit onderzoekje meededen heb ik hier, bijna zonder na te denken, ‘ja’ op gezegd,
Er is een wetsvoorstel in de maak, waar dit mogelijk wordt gemaakt, wanneer de politiek het wetsvoorstel goedkeurt.

Met deze wetgeving zijn we weer eens een keer een gidsland voor de rest van de wereld, als het gaat om liberale waarden. Met de abortuswet, het homohuwelijk en de euthanasiewetgeving waren we dit ook al.

Als land steken we onze nek uit. In de haast geheel geseculariseerde samenleving in Nederland is het logisch dat men de ruimte vindt om ethische vraagstukken aan de kaak te stellen. De huidige ethische waarden zijn allemaal verankerd in de religie. In bijna alle religies, waaronder de christelijke, beslist God over leven en dood. Dit met het beeld dat het leven tot doel heeft je voor te bereiden op het hiernamaals. Waar we in ons leven ons kunnen onderscheiden moet je echt geloven als je denkt dat na de dood er nog iets is. Niemand kan het ons vertellen. Het is ook niet voor te stellen, dat we na onze dood beoordeeld worden op ons achter gelaten leven om in een hemel of in een hel te belanden. Mijn mening is dat je het leven nu moet leven. We zijn hier tijdelijk om mee te draaien in de ratrace zoals onze maatschappij is, en op een gegeven moment is het afgelopen. Dan ben je dood en ben je geen onderdeel meer van de maatschappij. Het gehele universum is materie in beweging met vaak een cyclisch karakter. Het proces is cyclisch en de elementen in dit proces zijn onbelangrijke pionnen. Uit stof ben je gekomen en tot stof zal je wederkeren. Daar hoort ons leven ook toe. Afhankelijk van je sociale, historische of maatschappelijke positie zullen ze je na je dood nog even herinneren. Uiteindelijk ben je vergeten.

Met het vooruitzicht dat je leven vrijwel nutteloos is, worden mensen depressief en daarom zijn religies vooral in landen populair waar de kans op een onderscheidend leven gering is. Het geeft het volk een doel om te leven als de rijke beloning na je dood komt; hoe ellendig het leven ook is. Voor machtsbeluste leiders is het dan ook belangrijk dat het volk het geloof niet verliest. Zonder geloof verliezen ze de legitimatie en de steun van de mensen om te handelen zoals ze doen.

In Nederland vinden we dat het leven de moeite waard moet zijn om geleefd te worden. Dus als blijkt dat de kwaliteit van leven door ouderdom en ziekte zodanig achteruit gaat dat het volgens het individu de moeite niet meer waard is, dan moeten de mensen de mogelijkheid hebben om uit het leven te kunnen stappen. Met de euthanasiewet is hier al een eerste uitgang gevonden. Nieuw in het huidige wetsvoorstel is, dat men een besluit tot levensbeëindiging ook kan nemen als de betreffende persoon niet door ziekte, maar het individu zelf bepaalt dat zijn of haar leven klaar is op andere gronden dan uitzichtloos lijden in de puur medische zin.
Tegenstanders van dit wetsvoorstel zien problemen met de uitvoerders van dit lot. Het moet sowieso onomstotelijk vast komen te staan dat de persoon ook werkelijk vrijwillig het leven wil verlaten. Als de onomstotelijkheid niet duidelijk vastgesteld is, is de uitvoerder een moordenaar. Om ook het geweten van de uitvoerders te sussen zal de nodige zorgvuldigheid in acht moeten worden genomen, De religieuze leiders echter, die hun manschappen de dood insturen, zitten hier niet mee. De volgelingen geloven dat ze door hun opdracht na hun dood rijkelijk beloond worden.

In Nederland zijn er geen mensen die hier ‘grijs’ over denken. Hardline religieuze volgers zullen deze nieuwe wetgeving gaan verafschuwen, zoals over alle veranderende ethische standpunten, die hun oorsprong kennen uit het geloof. Ook zijn er tegenstanders die denken dat met deze wet men de maatschappij een machtsmiddel geeft om mensen te beïnvloeden en zo de dood injagen in plaats ervoor te zorgen dat ze goed verzorgd worden. Dit mag nooit de bedoeling zijn.
Ik zie de nieuwe wet als een ‘next level’ van de maatschappij, waarop de zelfbeschikking een nog prominentere plaats krijgt in het bestaan. We zijn inmiddels goed in staat om een grens te trekken om te bepalen of de kwaliteit van leven nog acceptabel is. En ik hoop van harte dat de wetgeving van kracht is, als ik met het leven klaar ben. Er lijkt me niets ergers dan eenzaam te wachten op de dood.

 

Beoordeel dit bericht