Jongerenvrijheid

Wij-ouderen- zien de jongere vooral als aan een smartphone verslaafd wezen dat nauwelijks interesse heeft in wat er werkelijk in de wereld gebeurt. We vinden het vreemd dat ze elkaar veel minder opzoeken en dus voornamelijk virtueel communiceren. Waarom zouden ze ook: het populaire gamen doe je al via het net, muziek komt van streaming audio, waar hooguit nog een gezamenlijke afspeellijst de jongeren bindt en samen TV kijken doen ze al helemaal niet. TV, wat is dat?

Oh, dat apparaat waar mijn ouders ’s avonds aan vergapen met programma’s die ze precies elke dag op hetzelfde tijdstip bekijken. Hoezo zijn wij saai, denkt de jongere: wij kijken wel als het ons uitkomt. Bovendien ligt met één knop de hele wereld aan mijn voeten van Oosterhout tot Alaska. Wat doen we wel: Een heel seizoen van een serie kijken op één avond: binge watching. Dan hoef je nergens op te wachten en je kunt het verhaal bovendien beter volgen en bekijken wanneer het jou uitkomt. En je kunt daarbij via de social media posten hoe ver jij al bent in de nieuwste serie. Is dit goed of slecht? Wie heeft er ooit bedacht dat een film van pakweg 600 minuten in 12 afleveringen van 50 minuten moet worden gehakt. Vooral technische beperkingen waren de oorzaak van dit soort ontwikkelingen. Met het direct streamen, zoals bij TV gebeurt, is de tijd beperkt, dus variatie is belangrijk, anders haken teveel kijkers af. En zo is het in ons systeem geslopen om elke week een aflevering te kijken. Het kijken ‘on demand’ is redelijk nieuw. Ooit kon je series bekijken door bij een videotheek series op VHS of DVD te huren, maar het gemak waarmee nu video on-demand-diensten zijn ingebouwd in TV of TV-hostingpakket zorgen ervoor dat we ons gaan afvragen waarom er een week gewacht moet worden op het vervolg.

De rage om je leven vast te leggen door videovlogs te maken lijkt ook niet zomaar over te gaan. Veelal jonge videovloggers filmen hun leven en zetten dit op YouTube. Andere jongeren bekijken dit dan weer en spiegelen zichzelf aan deze vloggers. Maar ook hier worden vaak alleen de zaken gefilmd die positief zijn. Persoonlijk vind ik de vlogs nogal saai, maar kan me voorstellen dat andere kijkers door deze saaiheid toch inspiratie krijgen of juist erg depressief raken. Het leven van zo’n vlogger is toch echt iets anders dan het eigen leven. Ik kan me voorstellen dat depressiviteit en zelfdoding onder jongeren door een negatief zelfbeeld naar aanleiding van social media en vlogs op de loer ligt.
Jongeren grijpen anders wel terug naar het verleden. Ook zij merken dat als er alleen maar communicatieverkeer is via Facebook, Twitter of Instagram, dat je daar best eenzaam door kan worden en dat er een wereldbeeld ontstaat met alleen positieve en vaak overtrokken berichten. Daarom gaan ze elkaar weer live opzoeken. Zo ontstaan er weer gamehalls waarbij ouderwetse Arcadespelletjes met behulp van stand alone apparaten kan worden gespeeld. Zo kun je én gamen én samen chillen op één en dezelfde avond. Ook het feit dat de jeugd nog massaal naar de bioscoop, dancefeesten en concerten gaat, geeft aan dat ze gelukkig niet echt zijn veranderd ten opzichte van ons. Ze houden echter meer regie over hun tijd, omdat ze bij hun activiteiten veel minder aan bepaalde tijdstippen zijn gebonden. Everything-on-demand. Ze doen dus nog best veel dingen samen, maar dan anders.

Nostalgie komt bij jongeren ook wel voor. Zo worden er massaal weer LP’s verkocht. Ik dacht dat het platentijdperk in de jaren negentig definitief achter ons lag, maar dat is dus niet zo. Zo heb ik in de jaren 80 en 90 alle de-moeite-waard-zijnde platen gekocht op CD en inmiddels allemaal weer omgezet naar digitale files op de computer. Dus LP’s en CD’s zijn eigenlijk passé. Ook ik kan, wanneer ik wil, op bijna elk apparaat mijn muziek boven water krijgen en aangevuld met de streaming diensten zoals Spotify en Apple Music eigenlijk alles horen waar en wanneer ik wil. Met het weer aanschaffen van LP’s, die overigens stikduur zijn, gaan jongeren luistersessies houden en elkaar proberen af te troeven. Ook hier speelt weer het doorbreken van de online-wereld. Om de kwaliteit gaat het niet, gek genoeg. Met hun smartphones waren ze toch al niet verwend met mp3tjes, en nu gaan ze luisteren naar tikkende, brommende, overslaande en doorgaans matige muziekkwaliteit, door een diamantje te laten slepen door een vervormd stuk plastic. Dit doen ze dan wel lekker samen. Ik haal als senior mijn neus hiervoor op. Ja, de hoes van een LP is vele malen mooier dan die van een CD, voornamelijk vanwege het formaat. En dat is ook precies het enige wat beter is aan een LP. Eigenlijk snap ik niet dat platenhoezen niet als zelfstandig product worden verkocht.
Als je een LP al een beetje fatsoenlijk wil afdraaien heb je een goede, dus dure platenspeler nodig. De LP is gevoelig voor beschadigingen en blijft dus nooit in dezelfde staat als toen deze nieuw was. Aan een platenspeler wordt echter niet al te veel geld uitgegeven door de jonge luisteraar. En het verhaal dat analoge muziek veel beter klinkt, omdat de muziek niet gefragmenteerd wordt weergegeven is absolute onzin. Elke nieuwe plaat wordt digitaal opgenomen (gefragmenteerd dus) en als laatste handeling pas analoog op het vinyl gezet.
Deze jongeren vinden het leuk om rondom de platenspeler te zitten en echt te luisteren. Het gemak van het draaien van muziek op een computer of smartphone zorgt er namelijk voor dat je veel minder intens luistert. Niemand draait een LP als puur achtergrondmuziek, want elke twintig minuten moet je omhoog om de plaat te keren of te verwisselen. En dat is waarschijnlijk de belangrijkste reden dat de jeugd teruggrijpt naar die vermaledijde langspeelplaten.

Misschien ben ik wel te oud om dit te begrijpen.