Afgelopen dinsdag was het zover. Voor het eerst in dik 25 jaar ben ik met de (elektrische) fiets naar mijn werk gereden. Vele malen heb ik dit voorgenomen en afgelopen dinsdag is het er eindelijk van gekomen. De afstand leek me altijd net iets te ver om niet geheel bezweet aan te komen. En zo waren er nog meer smoesjes: de afstand van 16 kilometer klinkt als een wereldreis; het duurt zo lang voordat je er bent; het waait te hard; het is te warm of er is regen op komst. Ik ben niet fit. Allemaal onzin bleek achteraf. Nu was het deze week fantastisch weer, dus daarom was ik er ook op gekomen om het juist nu te doen. Een bijkomend voordeel is dat het vakantieperiode is en dat mijn agenda niet uitpuilt van afspraken nu. Mocht het iets langer duren, dan was er geen man over boord. Mijn voorbereidingen hadden iets weg van een vakantie. Zijn de banden opgepompt? Is de accu opgeladen? Moet ik een jas meenemen? Wat stop ik in mijn tas? Hoe ga ik rijden? Welke kleren trek ik aan?
Dit klinkt allemaal erg overdreven voor iemand die elke dag een flink eind naar zijn werk fietst, maar voor mij waren deze voorbereidingen erg belangrijk. Mijn verwachtingen vooraf waren ook niet zo optimistisch. Ik zou kramp krijgen, ik zou gehinderd worden door bromfietsen etc. Helemaal gerust was ik er dus niet op. Daar kwam nog bij dat mijn linkerkuit en mijn rechtervoet bij het lopen behoorlijk pijnlijk waren toen ik opstond en lopen niet echt soepel ging. Ik overwoog zelfs om het geheel maar af te blazen. De auto lonkte al op de oprit. Ik vermande mezelf en na het maken van mijn lunchpakketje en het aantrekken van een korte broek en poloshirt, stapte ik op de fiets.
Google Maps had voor mij uitgerekend dat ik 46 minuten op de fiets zou zitten. Dat leek me erg optimistisch bij 16 kilometer afstand. Ik had aanvankelijk de neiging om vanuit onze straat aan de oostkant van Dongen de Vennen op te rijden en deels via de ‘autoroute’ te gaan rijden. Dat was volgens Google Maps geen goed plan. Dan reed je feitelijk naar het oosten, terwijl Tilburg ten zuidoosten van Dongen ligt. Je moet met je fiets zo snel mogelijk aan de andere kant van het kanaal zien te komen. Dus in plaats van rechtsaf, sloeg ik linksaf en voor mijn gevoel ging ik aanvankelijk de verkeerde kant op. Bij de Wilhelminastraat ging ik de fietsbrug over en reed langs de Kanaaldijk Zuid richting Tilburg. Een prachtig fietspad, niet al te breed, omzoomd door bomen. En het was er rustig. Op het stuk tot de brug van de Burgemeester Letschertweg ben ik twee tegenliggers tegen gekomen. De natuur is er ook mooi. Deels zijn er akkers, maar ook veel bossen langs de kant van de weg. Na het passeren van de brug werd de fietspad rose van kleur en breder. Het werd ook drukker. Niet zozeer met fietsers, maar mensen die de hond uitlieten en trimmers, meestal dames van boven de dertig waarvoor trimmen inderdaad wel nodig was. Na de brug begonnen de fabrieken aan de overkant van het kanaal, beginnend bij de containerhaven. Aan de zuidzijde alleen open begroeiing. Alsof je door een park fietst. Daarna begon rechts de Reeshof. Na het passeren van Sluis II werd het landschap weer parkachtig en bleef dat tot de Maasstraat waar ik rechtsaf ben gegaan richting Textielplein. Ook dit grote plein is ruim voorzien van bomen. Bij de Hasseltstraat aangekomen, ben ik linksaf geslagen richting Wilhelminapark. Via de Veldhovenring en Besterdring kwam ik uit op de Spoorlaan waar ik moest zijn. 46 minuten na mijn vertrek om tien over 8, parkeerde ik mijn fiets. De tocht duurde eigenlijk niet eens een half uurtje langer dan met de auto.
Op ons werk hebben we allerlei faciliteiten. Ik zou mijn fiets kunnen opladen, wat nog niet nodig was, en ik kan zelfs douchen en omkleden in speciale kleedruimtes. Mijn voorbereiding was echter niet zo goed dat ik dit allemaal van tevoren had uitgezocht. Dus ik met mijn korte broek het gebouw door naar de afdeling waar ik ging werken. Daar heb ik me in de toilet omgekleed en precies een uur nadat ik thuis op de fiets was gestapt was mijn laptop opgestart.
Rond vijven heb ik me weer omgekleed en heb dezelfde weg teruggefietst. Het was warmer en er was een straffe tegenwind. En dan ben je blij met je elektrische fiets. Ik ben langs dezelfde route teruggereden. Opnieuw verbaasde ik me over de perfecte staat van de fietspaden, de prachtige natuur en ook rust onderweg, al was het wel een stuk drukker op defietspad dan ’s ochtends.
Wanneer je op vakantie gaat en je maakt een fietstochtje, ben je vaak euforisch over het uitzicht en de omgeving. Deze fietstocht deed hier niets aan onder. En dat eigenlijk om de hoek.
Ik ga het vast meer doen, fietsen naar mijn werk.
De vraag is echter: wanneer? Voorlopig is het te warm.