Ziekenhuis

We leven in een rijk en hopelijk beschaafd land. Over dit laatste begin ik hoe langer hoe meer te twijfelen. Er gebeuren tal van goede dingen in ons land, waarvoor dank, maar soms gebeurt er iets waar ineens men vanuit het neo-liberalistisch denken de maatschappij met botte houwdegens te lijf gaat. Neem nu de ziekenhuizen. In principe is in het huidige stelsel een ziekenhuis niet meer dan een bedrijfsverzamelgebouw met een gemeenschappelijk proces: mensen beter maken. En beter maken in de meest letterlijke zin van het woord. Dat kan zijn dat een patiënt ‘als nieuw’ naar buiten stapt, maar meestal betekent het dat de situatie beter is dan dat ie was.

Daarin gaat ongelooflijk veel geld om. Door wetenschap en technologie komen we hoe langer hoe meer te weten hoe we mensen beter kunnen maken. Soms betekent dit dat het gebouw, de faciliteiten of het proces moeten worden aangepast. Zo’n ziekenhuis moet deze ontwikkelingen qua faciliteiten organiseren. Dat betekent dat er veel deskundigheid bij elkaar wordt gebracht en dus veel kosten-worden gemaakt. Mensen die iets kunnen en weten zijn namelijk duur en aanpassingen in medische gebouwen en apparatuur ook. Als je een ziekenhuis bezoekt, zie je dat er altijd wel bouwwerkzaamheden ergens bezig zijn. Het ziekenhuis is nooit af.

Om de kosten te beteugelen hadden we als maatschappij bedacht dat we de ziekenhuizen moesten gaan privatiseren. De macht kwam in handen van de geldstroom, die voornamelijk op gang wordt gehouden door de verzekeraars. Een verzekeraar is een onderneming en een onderneming heeft in neo-liberalistisch denken maar één doel: geld verdienen. Dus al die naïevelingen die denken dat een ziekenhuis een maatschappelijk doel voor ogen heeft moet echt gaan erkennen dat er maar één doel is: winstmaximalisatie. Dus zie je dat ziekenhuizen schaalvergroting toe moeten passen, hun personeel financieel uitknijpen en de werkdruk laten exploderen en zoveel mogelijk kennis moeten bundelen. En dit alles dus met het doel om de kosten te drukken en daarmee de winst te vergroten. En men denkt dat de patiënt daar beter van wordt. Echter, de patiënt zelf speelt geen rol, evenals het personeel trouwens.

De Nederlander -om even te generaliseren- stelt eigenlijk in het algemeen de volgende eisen aan de regering: zorg dat het veilig is, dat we te eten hebben, dat we kunnen wonen. onderwijs genieten en dat we gezond blijven. Bij gezond blijven horen een aantal randvoorwaarden. We hebben onderling met elkaar afgesproken in hoeveel tijd een ambulance een patiënt naar een ziekenhuis moet afleveren. Ook wil de Nederlander niet het halve land door rijden om een behandeling te ondergaan. Door de specialisatie van ziekenhuizen roept men om het hardst dat de kwaliteit door specialisatie omhooggaat, maar men vergeet dat het leven van een 83 jarige bijna blinde patiënt volledig ontwricht kan raken wanneer deze meer dan 100 kilometer verderop geopereerd moet worden. Wellicht wordt zijn oog beter, maar houdt hij door de stress er een PTSS aan over samen met zijn vrouw waar hij niet meer overheen komt.
En nu vallen de ziekenhuizen om. Lees ik vandaag in de krant nog een trots verhaal over het nieuwe ziekenhuis in Breda, dat nog een half jaar werkeloos zal staan, omdat men de puntjes op de i wil zetten; in een ander deel van het land zijn vier ziekenhuizen failliet verklaard, waarbij één ziekenhuis het zo bont heeft gemaakt dat het direct ontruimd moest worden, alsof het in brand stond.

De neo-liberalistische houwdegen is neergedaald. Als er winst gemaakt moet worden en die komt er niet dan spreekt men van verlies. De aandeelhouders verliezen hun geduld en als blijkt dat de weg omhoog uitgesloten is dan trekken ze zich terug en gaat de tent failliet. En zo valt er een pijler om van één van de vijf belangrijkste opdrachten van de Nederlander aan de overheid: ons gezond houden. Zonder blikken en blozen vertellen minister en verzekeraars hand in hand dat het niet anders kon. Het draait alleen om de centen. De belangen van patiënten, personeel en het gevoel van de Nederlander worden volledig genegeerd. Vergelijkingen worden gemaakt met banken, die wel door de overheid overeind werden gehouden toen daar ook een faillissement dreigden, maar dat vindt de minister onzinnig. Als de banken wegvallen zou het hele geldstelsel instabiel worden. Dat kunnen we niet gebruiken. De overheid als Dagobert Duck en niets anders.

En dat danken we allemaal aan u, de Nederlander, die deze teloorgang heeft gestimuleerd door neo-liberale partijen de dienst te laten uitmaken door op ze te stemmen.
Een faillissement van een ziekenhuis is een tragedie voor iedere betrokkene en mag wat mij betreft niet voorkomen. Ziekenhuizen zijn er om de afstand tussen de gezondheidszorg en de patiënt te optimaliseren. Dat is geen geldkwestie, maar een maatschappelijke verantwoordelijkheid: het staat als een paal boven water dat de mores van de aandeelhouder daar geen rekening mee houdt. Wat doen we onszelf aan?

KLIK OP ONDERSTAANDE KNOP OM DE MIJMERING TE BELUISTEREN

 

Beoordeel dit bericht