Kinderpardon

Nederland zakt af naar een populistische staat met gepolariseerde meningen, waarbij uiterst rechts de overhand krijgt. De Partij van volksmenners (PVV) en Forum voor Demagogie (FVD) hebben samen in de peiling al net zoveel stemmen als de VVD, die inmiddels ook ernstige populistische trekjes vertoont om niet nog meer zetels te verliezen aan de rechterkant. Het gevolg is dat in de ‘normale’ politiek, maar ook in de maatschappij de nuance verdwijnt. Zonder aanziens der persoon worden mensen en groepen gegeneraliseerd en gestigmatiseerd. De beschuldigende, voornamelijk witte mannen met het vingertje kunnen vanuit hun elitaire wereld zich nooit verplaatsen in de situatie van de tegenpartij: vaak onschuldige mensen die door afkomst -dus zonder hun schuld- in een penibele situatie zijn terecht gekomen en lang niet zoveel geluk hebben dan zij. Hun wieg stond op de verkeerde plaats.

Onze regering is het toonbeeld van een stelletje boekhouders. De belangrijkste afspraken worden vastgelegd in een regeerakkoord. Met een krappe meerderheid kunnen immers alle punten die daarin genoemd worden vlekkeloos door de kamer worden geloodst. Daar zijn nu eenmaal vooraf afspraken over gemaakt. Vooral bij veranderend inzicht blijft men koppig vasthouden aan de standpunten uit dit akkoord, want elke verandering betekent opnieuw gaan onderhandelen met het risico dat het fout afloopt. Dus als vanuit het stijf rechtse kamp is besloten dat er geen kinderpardon komt, dan komt dat er ook niet, hoe schrijnend de afzonderlijke situaties ook zijn.
De populisten hebben het over terugsturen van kinderen. Het overgrote deel is nog nooit in het geboorteland van hun ouders geweest, zijn volledig geassimileerd en spreken net zo goed Nederlands als de kinderen van die botte kaaskoppen. Terug naar wat? En als dan er weer zo’n schrijnend geval wordt uitgelicht met dreiging van uitzetting door een omroep, krant of een bekende Nederlander, dan smelten de harten van duizenden Nederlanders en krijgt de staatssecretaris de schuld dat het kind weg moet. Had het kind andere ouders gehad dan kon het kind gewoon verder onbezorgd doorgaan met zijn leventje. Door grote maatschappelijke druk krijgt zo’n staatssecretaris slappe knieën en geeft soms toe aan deze maatschappelijke roep. Maar het is wachten op de volgende.

Blijkbaar duren asielprocedures lang. Deze week werd duidelijk dat de IND pas na bijna een jaar een eerste gesprek aangaat met een asiel-kandidaat. Ook voor de asielzoeker gaat de tijd door, dus als deze een kind zou hebben gekregen is het al bijna een jaar oud voordat de eerste stap naar asiel gezet kan worden. En als na een hoop vijven en zessen na 7-10 jaar eindelijk is vastgesteld dat het toch niet zo’n goed idee was om naar Nederland te komen, volgt uitzetting. Het bijvoorbeeld Irakese jongetje – we noemen hem Ali- moet dan naar Irak: niet terug, want hij is er nooit geweest. Het seculier opgevoede, enkel Nederlandssprekende kind met goede vorderingen op school en vriendjes wordt uit zijn sociale omgeving gerukt om naar het mooie Irak te verhuizen.
Daar waar het leven goed is. Want Buitenlandse zaken zegt over Irak: Nederlanders in Irak lopen een verhoogd risico slachtoffer te worden van geweld, aanslagen, geweldsmisdrijven en ontvoeringen. Maar Ali is geen Nederlander, dus daar geldt deze waarschuwing niet voor, werd ons deze week wijsgemaakt door Buitenlandse Zaken. Mensen die teruggestuurd worden naar zo’n apenland worden vaak gezien als verraders en door de lokale bevolking gezien als ketters en worden met de Sharia in de hand door de handlangers van Allah uit de weg geruimd. Ja, dus…is het antwoord van de fractieleider van de grootste partij in ons land. Wat denkt zo’n man op dat moment. Ik denk dat het regeerakkoord voor hem belangrijker is dan het kind.

Het had zover niet mogen komen, want als de procedure snel was verlopen, dan was het kind al lang in Irak (wellicht afgeslacht) terecht gekomen. De rechtsstaat heeft ervoor gezorgd dat de procedure zo lang heeft geduurd. Wellicht is er na die 10 jaar een zeer weloverwogen beslissing gevallen over het lot van de ouders: maar die hadden destijds nog een keuze. Maar kinderen?
Elke grens is discutabel, maar als Ali eenmaal in ons schoolsysteem zit en overal aan meedoet kan ik me niet voorstellen dat het geaccepteerd wordt in een land waar totaal andere wetten en regels gelden.
Wellicht moeten we sneller tot een asieloordeel komen, maar wel zorgvuldig. We leven godzijdank in een rechtsstaat. Door het hoofd van de asielproblematiek af te draaien ontstaan er de situaties van vandaag. Er wordt niet in geïnvesteerd, want men wil het eigenlijk niet. Onderbezetting op personeel en huisvesting is het gevolg. Daardoor raakt alles in de vertraging.
Wat mij betreft komt er een generaal pardon voor alle kinderen en hun ouders die langer dan vijf jaar hier verblijven. Als de regering serieus minder problemen wil, moeten ze geld steken in de IND en zorgen dat deze daadkrachtig -binnen juridische kaders- hun werk kunnen doen.

Ook ik wil geen raddraaiers in Nederland van criminele gelukzoekers uit ‘veilige’ landen. Daar moeten we kort en krachtig in kunnen zijn. Maar je hoofd wegdraaien is het slechtste wat je kunt doen. Dat is vragen om problemen.
Als niet-gelovige man kan ik het soms wel vinden met bepaalde uitspraken uit de bijbel. In het Nieuwe Testament (Lukas 23:34) zegt Jezus aan het kruis “Vader, vergeef hun, want ze weten niet wat ze doen.” Het lijkt wel of de maatschappij niet meer wil weten wat goed en kwaad is.