Nieuwe normen

Het coronavirus grijpt ons hoe langer hoe meer bij de strot. Het hele sociale leven staat stil. Je voelt je al schuldig als je met iemand hebt afgesproken. Tot nu toe heb ik alles afgezegd. Zo’n pandemie is een vreemde gewaarwording. Alles lijkt normaal, maar niets is hetzelfde. Je ziet mensen elkaar angstvallig ontwijken in de winkels en op straat. En de persconferenties van de overheid brengen telkens moeilijker nieuws. Gisteren kregen we te horen dat we niet meer op bezoek mogen in een verpleegtehuis. Het is telkens wachten op nog meer beperkende maatregelen. Het is zelfs zo stressvol voor onze bestuurders, dat inmiddels een minister is uitgevallen. Ondertussen kon ik nog gewoon doorwerken, omdat dit op afstand kan. Maar daarvoor ben ik wel afhankelijk van mijn internetprovider.

Tot eergisteren ging het allemaal nog prima, maar vanmiddag en gistermiddag vanaf één uur tot een uur of half zes was het internet een knipperlicht waarbij het meer uit dan aan was. Ik heb bijna niets meer kunnen doen en dat is best frustrerend als je tegen deadlines aan werkt. Het ergste is dat je er ook niet achter komt of de storing bij mij thuis zit, of dat deze wat algemener is. Via een 4G verbinding even gekeken of er storingen waren bij mijn provider, maar bij deze club werd niets vermeld over mijn adres. Dan ga je maar modems en routers uit en aan zetten met de hoop dat het goed komt. Tijdrovend en bijna paniek als dan na vijf minuten alles weer plat ligt. Pijnlijk kom je er nu achter hoe belangrijk internet is geworden. Omdat we elkaar niet meer opzoeken gaan we dus aan de slag met Skype, Teams, Facetime en andere cloudtoepassingen en dat zijn bandbreedteslurpers. Als je niet bij je cloud kunt, kom je nergens meer tegenwoordig. Bij onze onderneming blijft de boel gelukkig goed werken, maar ik hoor van collega’s van andere bedrijven dat thuiswerken bijna niet mogelijk is: interne storingen of een gebrek aan licenties, afgezien van lokale problemen met internet serviceproviders. Licenties voor software worden vaak aangeschaft op basis van concurrent use. Dat wil zeggen dat het goed gaat tot het maximaal afgesproken gebruikers wordt bereikt. De eerstvolgende gebruiker komt er niet in. En zo’n licentiemodel aanpassen is kostbaar en ook niet zomaar 1-2-3 gebeurd.

Loop je door het dorp dan zie je dat er veel zaken dicht zijn. Je vraagt je af waar dit naar toe gaat. Een volledige lockdown? Dat wordt voor vele zaken funest, hoe diep de zakken van onze regering ook zijn. De overheid lijkt momenteel ruimhartig en ze willen bureaucratie vermijden als er geld los moet komen voor de gedupeerde bedrijven. De ministers beloven van alles. Maar, dit is tegen de natuur van onze overheid met de kindertoeslagenaffaire nog in het achterhoofd. Een ware cultuurshock als je het mij vraagt. We zullen zien of dit gaat lukken. Ik heb er een hard hoofd in. Er zal ook een beroep gedaan worden op de lokale overheden om fondsen beschikbaar te stellen, maar de meeste zijn platzak. Daar hoef je niet aan te komen voor geld. Vreemd dat er nu wel tientallen miljarden kunnen worden uitgegeven, terwijl de gemeentes, het onderwijs, de politie en de gezondheidszorg al jaren om wat extra financiële ruimte vragen en geen gehoor vinden uit Den Haag. Wel mochten we afgelopen maandag om 20.00 uur allemaal gaan klappen voor de mensen in deze sectoren. Zij behoren tot de vitale beroepen, waar onze maatschappij op draait. Nu wordt pas duidelijk hoe hard we ze nodig hebben. Ook hier hoop ik dat na het einde van deze ellende men deze sectoren financieel eindelijk op hun waarden gaat schatten met forse loonstijgingen.

Er wordt door de rechtse flanken in de kamer flink tekeer gegaan tegen de premier en het beleid rond dit virus. Het gaat allemaal te traag vindt men. Toch doet de premier het in mijn ogen goed. Stapje voor stapje overtuigt hij het volk om zich aan nieuwe regels te houden. Hij brengt dit zo, dat de ernst van de zaak buiten kijf is, waardoor de massa de regels strenger interpreteert dan op dat moment de gemaakte afspraak is. Daardoor worden de regels niet gezien als een repressieve maatregel, maar als een eigen keuze. Op deze wijze kun je een arrogant en eigenwijs volk als het onze blijkbaar toch overtuigen. Ik vind het knap. In de praktijk blijkt er eigenlijk al sprake van een lockdown.
Wat we ook zien is dat mensen gaan nadenken om op een manier samen te werken zonder elkaar op te hoeven zoeken. Intern binnen een bedrijf is dit vaak wel te doen, maar met externe bedrijven wordt dit meestal niet eens geprobeerd. De leasebakken moeten blijven rijden tenslotte. Om de boel toch niet stil te leggen worden er nu ineens technische mogelijkheden gevonden om toch op afstand samen te kunnen werken. Dit kan gelijk een precedent worden als de lucht weer is geklaard om zo te blijven werken: geen kilometers rijden, geen tijdverlies, minder uitstoot van stikstof en CO2, minder files en super efficiënt. Waarom hebben we dit niet eerder bedacht?

Mensen worden inventiever en vastgeroeste gewoontes worden nu ter discussie gesteld. Soms ook uit eigen belang. Zo hebben een aantal horecagroothandels hun deuren nu ook opengezet voor particulieren. Dus geen pasjes meer voordat je mag winkelen. Dat komt dan goed uit voor de hamsteraars onder ons. Bovendien blijven die groothandels dan niet meer zitten met hun voorraden.

Ook zie je dat het midden- en kleinbedrijf hun bedrijfsmodellen gaat kantelen om toch nog wat omzet te genereren. Men gaat bezorgen en men kan online ineens van alles bestellen. Wie weet dat dit circulaire idee een blijvertje wordt. Ook is munt- en briefgeld ineens in de ban.
Kortom, hoe ellendig de situatie ook is, als we blijven nadenken en hierdoor loskomen van verankerde patronen, kan het wellicht nog best tot grote veranderingen of verbeteringen leiden.

KLIK OP ONDERSTAANDE KNOP OM DE MIJMERING TE BELUISTEREN


 

Beoordeel dit bericht