Ik ben nu drie weken thuis aan het werken en ben alleen naar buiten geweest om boodschappen te doen. Op 9 maart heb ik voor het laatst het kantoor gezien en op 13 maart heb ik nog een overleg gehad met het bestuur van het museum waarvan ik voorzitter ben. Toen al met ruime afstand van elkaar. Het begint op een surrealistische oorlogssituatie te lijken. Waar we in het begin nog wat lacherig deden over afstand bewaren: eerst een meter nu anderhalf, word je nu zowat paranoia als er in de supermarkt winkelende dorpsgenoten te dicht langs komen. Langzamerhand verandert er iets in je: het zal mij niet gebeuren dat ik nu ziek word. Ik zit qua ‘alles’ tegen een risicogroep aan. Gelukkig ben ik niet verkouden of grieperig. En wonder boven wonder lijdt mijn humeur er ook nog niet erg onder, mede waarschijnlijk doordat het al dagen erg zonnig is.
Maar de gevolgen van de crisis beginnen zich af te tekenen. Naast een gezondheidscrisis stevenen we nu ook af op een economische recessie of zelfs mogelijke depressie. De eerste bedrijven zijn al omgevallen vanwege de coronacrisis. Als dit allemaal te lang gaat duren kan het zo maar zijn dat we een miljoen werklozen krijgen en mogelijk een krimp van 10% van onze economie. Vooralsnog gaan we uit van een scenario van een krimp van ongeveer 3% als de beperkende maatregelen maximaal 2 maanden duren. Gelukkig zijn we als land best wel weerbaar, maar wat heb je eraan als jij fier overeind blijft staan en al je handelspartners omvallen? We zijn een handelsvolk en afhankelijk van buitenlandse afzetmarkten. Op den duur houden wij het zelfs niet meer vol.
Hele bedrijfstakken worden nu bedreigd en andere bedrijfstakken spinnen er juist garen bij. Sommige bedrijven in de bedreigde hoek verzinnen creatieve acties. Zo biedt een restaurant in Tilburg aan om een masterclass kaas voor thuis te organiseren. Je bestelt een pakket met kaas, recept en wijn. Dat wordt bezorgd en met een betaalverzoek of tikkie betaal je dit, en via een livestream legt een kok op een bepaald moment uit wat je moet doen. Je moet wat.
Winkels bezoeken is nu ook een aparte ervaring. Met geelzwarte tape worden overal vakken gemaakt en in sommige winkels is er sprake van eenrichtingsverkeer. Je moet winkelen met een kar, waardoor je afstand houdt, en een 50-cent-muntje heb je niet nodig om een kar te kunnen gebruiken. Gelukkig is het goed weer, want ik heb ook al een paar keer buiten moeten wachten, voordat ik een winkel in mocht.
Hoe komen we hier uit?
De vooruitzichten dat we na 6 april de kinderen weer naar school kunnen laten gaan zal afhangen hoe we de statistisch berekende instroom in de gezondheidszorg kunnen managen. Evident is dat het virus de kop weer op zal steken als we elkaar weer gaan ontmoeten. Als dit min of meer gecontroleerd plaatsvindt dan kan onze gezondheidszorg het wel aan, maar als de pieken van patiënten-toename en doden er nog zijn, dan zou de periode nog best weleens verlengd kunnen worden. Het zal me benieuwen wat er wordt afgesproken. Het kan zo maar zijn dat er een nieuwe wereldorde gaat ontstaan. De vanzelfsprekendheid waarmee we nu vliegen kan zomaar overgaan als na deze crisis alle luchtvaartmaatschappijen failliet zijn. Stel dat de economie weer opveert is het maar de vraag of je nog wel kunt vliegen, of het wordt schaars en onbetaalbaar. Voor één ding is het zeker wel goed: de klimaatdoelstelling.
Ik las ergens dat in China door de beperking van de luchtbewegingen de smog in de steden was weggetrokken en dat de vermindering van luchtweggeoriënteerde doden lager is geworden. Zelfs zoveel lager dat het de doden door corona ruim zou compenseren. Een arts vertelde dat we er maar aan moeten wennen dat we NOOIT meer iemand een hand mogen geven in de toekomst; ook na de coronacrisis niet. Er zullen ongetwijfeld nog meer virussen opduiken en gezien onze mobiliteit verspreiden deze virussen zich razendsnel over de wereld. Dus handen schudden is uit den boze. Gaan we dan buigen zoals de Japanners?En alle evenementen die worden uitgesteld. Er zal na de coronacrisis een agenda ontstaan waar elke dag wel wat te doen is en wellicht meerdere dingen tegelijk. Het jaar is tekort om alle evenementen in te halen. Het kan ook zijn dat men nu nog denkt dat alles later opgepakt kan worden, maar in de praktijk zou het weleens kunnen zijn dat de evenementenbranche letterlijk door de hoeven is gezakt en niet meer bestaat. Laten we dat niet hopen.Hoe dan ook 2020 wordt één van de meest memorabele jaren van ons leven. En laten we vooral hopen dat het allemaal gaat meevallen.