Parlementaire Enquête

Het is januari 2022 en sinds een half jaar zit er nu het kabinet Rutte 4: de VVD samen met het CDA, D66 en ChristenUnie, een voortzetting van Rutte 3. De Covid 19 crisis lijkt nu achter de rug. De oplevingen zijn ingedamd en sinds er eindelijk een vaccin beschikbaar is zijn de regels versoepeld en is de 1,5 metersamenleving onlangs opgeheven. Het hele coronacircus is niet in de koude kleren gaan zitten. Er is een zwaar tekort op de begroting en ondanks de goede bedoelingen van het kabinet is niet voorkomen dat de evenementenbranche is gedecimeerd en 50% van alle horeca is verdwenen. Ook het culturele leven en de sport zijn zwaar getroffen. Inmiddels wordt er kritisch terug gekeken. Hoe langer hoe meer (pseudo-) wetenschappelijke rapporten tonen aan dat de aanpak tijdens de crisis anders had gemoeten.

Een beetje doorgerekend betekent het dat er veel geld is gegaan naar de verkeerde zaken. De oppositie schreeuwt om een parlementaire enquête om de schuldigen naar het schavot te kunnen slepen. Bloed moet er vloeien, want hoe kan het toch zijn dat met één simpel virus onze glorieuze economie is ingestort, met een werkeloosheidspercentage van 10 %, en een stijging van de rente, waardoor de geleende miljarden hoe langer hoe duurder worden. Hadden we dit niet kunnen voorkomen.

Ja zeggen critici. Virologen voorspelden al jaren dat er ooit weer een pandemie zou komen. Maar wat had je dan kunnen voorbereiden. Miljarden reserveren voor de bestrijding of de gevolgen? Dat is tegen elk economisch beginsel. Juist met een vitale economie, waarbij het geld rondpompt worden en er ook forse winsten gemaakt, is reserveren dan niet het eerste waaraan men denkt. Wel aan shareholdersvalue. Bonussen, dividenduitkering; daar gaat het dan om.
Voorkomen was dit dus niet en het bleek ook nog een sluipmoordenaar die niemand zag binnen komen. Hadden we geweten voor welke opgave we hadden gestaan, dan hadden we mogelijk vooraf toch andere keuzes gemaakt, al geloof ik dat niet echt. Voorspelbare scenario’s dat er sprake zou kunnen worden van groepsimmuniteit werden al snel de kop ingedrukt, want ook al had je corona gehad: als je niet voldoende antistoffen had aangemaakt, bleek je het zo maar een tweede keer te kunnen krijgen. Ook dat mondkapjesgedoe. Werkte het nu wel of niet of was het juist een reden om de wel-werkende regel: houd-1,5 meter-afstand- massaal te gaan negeren. Bijkomende consequentie van de mondkapjes is dat je gezicht niet of nauwelijks meer herkend wordt door camera’s, waardoor de ‘veiligheid’ ook een tandje minder werd. Het mondkapje bleek overigens vaak een soort kinnenbakje te zijn. Gelukkig is dit nu verleden tijd, maar men is er nog niet over uit of die kapjes nu werkelijk iets hebben geholpen. En gek genoeg: er lopen er toch nog veel mee rond: veel meer dan voor de coronacrisis.

Rutte leek vaak wel streng, maar liet als liberaal veel ruimte over om je gezond verstand te gebruiken. Dat bleek bij sommigen ver te zoeken. Zeker nadat we meer dan een half jaar zowat aan huis waren gekluisterd, bleken grote groepen Nederlanders Corona-moe te zijn en gingen massaal de regels negeren. Zeker vanwege de onzichtbaarheid van de ziekte werden hoe langer hoe meer mensen overmoedig, puur om de verveling te kunnen weerstaan. En toen even bleek dat de ziekenhuis- en dodencijfers niet uit de hand liepen was het voor velen gedaan met de Coronapret. Gevolg was dat het virus weer ging opleven, terwijl er toen nog geen vaccins op de markt waren om het virus te beteugelen. Nog een ander maatschappelijk probleem werd de verdeeldheid: aan de ene kant had je de volgers van het beleid, die de adviezen keurig opvolgden en aan de ander kant de Corona-ontkenners, die met een dikke middelvinger omhoog het de beleidsvolgers zowat onmogelijk maakten om de regels na te leven. Daarvan was weer het gevolg dat hele groepen mensen hun huis niet meer uit kwamen en nauwelijks contact meer hadden.

In Japan was dit voor de coronacrisis al schering en inslag: Hikikomori heet dat, ofwel ‘sociale terugtrekking’. Zo’n verdeeldheid geeft een grote knauw aan de sociale cohesie van onze maatschappij, waardoor de groepen tegenover elkaar kwamen te staan. Kortom: iedereen ontevreden. En nu wil de kamer een parlementaire enquête uitvoeren, formeel om vast te stellen wat we beter hadden kunnen doen toen de pandemie zich aandiende en we ongewis waren voor de gevolgen. In de praktijk zal het er op neer komen dat er schuldigen moeten worden aangewezen. Fouten hebben altijd schuldigen; toeval en rampspoed door overmacht bestaat niet in de geesten van politici.

Het voordeel van schuldigen aanwijzen is dat je jezelf daarmee vrijpleit. Bij wijzen naar een ander zijn er altijd drie vingers naar jezelf gekeerd. Denk daar maar eens over na.

 

Beoordeel dit bericht

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *