Eén jaar thuis…

Het is het laatste weekend van maart 2021. Vandaag zetten we de klok weer om naar zomertijd. Het is ook de maand dat we een jaar thuis zijn. Geen gebrek aan geld of inspiratie, maar door een pandemie zijn we nu al een jaar niet verder gekomen dan een stad verderop, voor de hoogst noodzakelijke zaken als boodschappen en ziekenhuisbezoek. Twee jaar geleden zou ik het me zelfs niet voor kunnen stellen dat ons dit zou overkomen. Een haast apocalyptische situatie daalde plotseling op ons neer. Naast aanvankelijke ongeloof werd het al snel duidelijk dat dit serious business werd. Ziekenhuizen stroomden vol en er ontstond een oversterfte. Plotseling werd abrupt de horeca gesloten en na een heel gedoe over de werking ervan, beheerst nu ook het mondkapje -functioneel of esthetisch verantwoord- het toneel in de openbare ruimte. We moeten 1,5 meter uit elkaar blijven en onze handen stuk wassen volgens onze premier; hoewel hij ze nooit schoon zal krijgen.

Ondertussen konden we door de Corona wel doorwerken. Omdat mijn werk bestaat uit contacten en administratieve werkzaamheden waren de beschikbare digitale hulpmiddelen de oplossing om gewoon door te gaan. Nog efficiënter dan op kantoor; geen reistijden, duurzamer en qua tijd beter in te delen. 2020 werd afgesloten met klinkende winstcijfers. Ook kreeg ik in dit jaar een aantal nieuwe collega’s. Mensen die zich virtueel aan mij hebben voorgesteld en waar ik nu al maanden intensief mee samenwerk. En gek genoeg lijkt het alsof ik de mensen echt ken. Alsof ik met ze aan tafel heb gezeten of samen voor een whiteboard of aan de bar heb gestaan. Inmiddels weet ik best veel van ze. Wat zijn hun hobby’s, hoe is hun familie samengesteld en welke interesses delen we samen. Sommige van deze collega’s beschouw je al bijna als vrienden, terwijl ik ze nog nooit live heb gezien. Dat maakt het geheel wel weer surrealistisch.

Digitale hulpmiddelen bestaan er al jaren, maar de opmars in dit coronajaar is explosief. Bijna iedereen in allerlei generaties maken nu gebruik van Zoom, Teams, Skype, Whatsapp of Facetime om met elkaar in contact te treden, waarbij ook hoe langer hoe vaker de webcam aan gaat. Blijkbaar hebben we toch hoe langer hoe meer behoefte elkaar aan te kijken. Voordeel van de webcam is ook dat je geen mondkapje op hoeft. Ook dat mondkapje gaat wennen. Mij valt op dat ik hoe langer hoe meer mensen in de ogen aankijk en dat is vaak erg plezierig. Veel mensen hebben mooie ogen en omdat er door het mondkapje verder geen afleiding is word je automatisch naar de ogen getrokken. Soms voelt dat ook wel spannend. Je moet in deze tijd genieten van de kleine dingen.

Ik heb hoe langer hoe minder zin om over vakanties of het bezoeken van evenementen te dromen. De realiteit is dat zolang het virus nog waart en de bevolking nog besmet kan raken een vakantie of evenement meer een beproeving wordt dan plezier gaat geven. Wij maken daarom maar geen plannen. Het is ook zeer teleurstellend als je dit wel gaat doen en te horen krijgt dat het alsnog niet door kan gaan. Ik zie ook dat veel mensen de randjes opzoeken omdat ze het niet meer vol willen of kunnen houden. Zo zit ik niet in elkaar. Als we allemaal meewerken aan de maatregelen om het virus uit te bannen, zijn we er het snelst vanaf, denk ik maar.

Veel mensen wijzen beschuldigend naar ons covid-19-beleid. We zijn te laat, niet doortastend, logistiek armoedig, datalekkend en wat niet meer, maar goed doen doe je het nooit. En als je het vergelijkt met andere landen, dan blijven we altijd middenmoters, ondanks onze superieure instelling. Maar we doen het ook niet slechter dan andere landen. Vreemd genoeg wordt het beleid per land bepaald, terwijl het virus echt niet omdraait bij Hazeldonk. Juist op dit gebied zouden we internationaal, zelfs mondiaal moeten samenwerken. Pogingen hiertoe islukken altijd. Je ziet dat de oude wetten weer gelden. De landen en bedrijven met de kennis en het geld bepalen het voor de rest.

Deze pandemie zorgt ervoor dat de verdeeldheid groter wordt. Glasharde ontkenners van het probleem halen electoraal winst bij diegenen die voor 100% afhankelijk zijn van het ‘oude normaal’, waarbij we in grote getalen met elkaar kunnen samenkomen. Schandalig en tegen beter weten in, want de landen die ook de ernst bagatelliseren zoals het Verenigd Koninkrijk en de VS aanvankelijk deden en Brazilië nu nog, hebben een flinke rekening te betalen. Magere Hein heeft geen politieke agenda.

Ondertussen is mijn broodtrommeltje al in geen jaar meer uit de kast geweest. Ook al ben ik van nature volgzaam; ook ik ben de lockdown spuugzat en hoop dat aan de horizon eindelijk licht komt.
Als iedereen zich nog een paar maanden koest houdt, gloort er mogelijk iets, al zal het mogelijk nooit meer hetzelfde worden.

 

Beoordeel dit bericht

2 antwoorden op “Eén jaar thuis…”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *