Klimaatflop

‘Het voordeel om een pessimist te zijn, is dat het alleen maar kan meevallen’, zei volgens mij Midas Dekkers eens. Daar zit heel wat in. In het algemeen ben ik optimistisch, zeker als de mate van uitvoerbaarheid van zaken binnen mijn eigen bereik zit. Over een aantal existentiële dingen ben ik echter een pessimist; dit zijn de zaken waarop je geen invloed kunt uitoefenen als je ziet dat het fout gaat. Eén van die zaken is het klimaat. We merken aan alles dat het klimaat verandert. En dit gaat razendsnel. Veel sneller dan welke verwachting ook. Die verandering zou er ongetwijfeld ook wel zijn geweest als er geen mensen op aarde waren, maar doordat we er zijn, blijken we -wetenschappelijk bewezen- hier een grote aanjager van te zijn. We hebben de illusie dat we deze veranderingen kunnen afremmen. Ik noem het een illusie, maar feitelijk is dat niet het juiste woord. Een illusie geeft aan dat het onafwendbaar is en dat is maar ten dele waar.

Als iedereen zou willen meewerken dan kunnen we de zaak inderdaad remmen. En op het punt van ‘iedereen’ gaat het fout. Dit weekend start er een klimaattop in Glasgow, de COP26. Greta Thunberg is er al; het 18 jarige meisje dat al sinds haar puberjaren mondiaal strijd voor behoud van de aarde voor haar generatie en vanuit haar jeugdige onschuld iedereen terecht wijst. (Gaap… Ze heeft groot gelijk; iedereen begroet haar vriendelijk, maar niemand luistert.)

Zij is er wel, maar een groot deel van de belangrijkste spelers op het klimaatfront is er niet, of moeten meedelen dat zij zelf wellicht de wereld willen veranderen, maar hun achterban niet. Kortom 200 landen gaan naar Glasgow en willen voor de 26e keer de afspraken over het beteugelen van de klimaatveranderingen scherper stellen. En dit terwijl alle voorgaande 25 afspraken tot niets hebben geleid. Geen enkele afspraak wordt gehaald. Logisch, want de feitelijke macht ligt zeker niet altijd bij de regeringsleiders maar bij het kapitaal en de industrie. Die willen blijven groeien en met een vooruitzicht dat er dan van alles moet veranderen tegen een fors kostenplaatje gaat daar de middelvinger omhoog. Maar ook regeringsleiders hebben boter op hun hoofd. Zie je bijvoorbeeld onze demissionaire minister president in dergelijke gremia de klimaatprins uithangen, thuis in Den Haag staat het niet eens op de agenda. Ja we hebben een staatssecretaris voor klimaat, maar die is dat toevallig ook voor economische zaken. Een paradoxale vertoning om maar niets te hoeven doen.

Al deze mensen in Glasgow zijn gekomen met vliegtuigen, treinen, auto’s etc. Had al deze CO2 uitstoot bespaard en een Zoomvergadering gepland. De kosten voor het vervoer, het verblijf en de accommodaties hadden uitgespaard kunnen worden. Zeker als er straks in de slotverklaring nog veel meer onrealistische doelen worden geformuleerd waaraan niemand zich gaat houden.

We zien dat in de buurt van de evenaar straks geen gewassen meer kunnen worden verbouwd door de hitte. We zien dat er geen geld is op plekken waar veel gedaan moet worden. We zien onwil bij de industrie om te veranderen. Men wil gevaarlijke noodsprongen maken om tijd te kopen, zoals kerncentrales inzetten. Men ziet mensen om economische redenen vluchten omdat ze in hun eigen omgeving geen voedsel meer kunnen produceren. We zien dat we als wereld tot niets in staat zijn, zelfs als er een pandemie is. We zien een enorme groeiende verdeeldheid tussen arm en rijk. Er is inmiddels een grote haatcultuur tegen van alles, in het leven geroepen door inzet van sociale media. We zien dat elementaire zaken zoals wonen onbetaalbaar wordt. We zien dat de prijzen stijgen. We zien dat in rijke landen zelfs mensen naar de voedselbanken moeten. We zien dat landen zich afkeren tegen internationale afspraken. We zien overal de rechtstaat verloederen. We zien de internationale spanningen stijgen.
Het laatste waar we ons druk over willen maken is het klimaat.

En dat verandert razendsnel.

KLIK OP ONDERSTAANDE KNOP OM DE MIJMERING TE BELUISTEREN

 

Beoordeel dit bericht