2022

Als ik deze column schrijf is het nog net 2021. Op de achtergrond staat de radio aan met de top 2000 met voorspelbare nummers. Tijd om zowel even naar achteren als naar voren te kijken. Om met het somberste maar te beginnen: naar achteren kijken. Het gehele jaar heeft in het teken gestaan van de COVID-19-pandemie, waarbij we dit jaar met drie varianten werden geconfronteerd, die er telkens voor zorgden dat we weer niet ‘los’ konden gaan. Kortom een leeg jaar zonder spectaculaire hoogtepunten; een jaar om snel te vergeten. Grote rampspoed was er voor niet-essentiële winkels, de horeca en de cultuursector, ook hier in Dongen. De geloofwaardigheid van de politici en de afgekondigde maatregelen stonden en staan onder zware druk. Met het nodig cynisme wordt gekeken naar de nieuwe regering die begin januari 2022 op het bordes bij de koning staat, omdat het dezelfde partijen zijn met andere poppetjes.

Langzamerhand sluipt er burgerlijke ongehoorzaamheid in bij het volk. Langzaam zie je bij hoe langer hoe meer groepen een dikke middelvinger omhoog gestoken worden. Het is ook nogal wat, als je bijna twee jaar lang bent ‘opgesloten’ en de eindstreep nog niet helder in beeld is. Nu ben ik bijna 65 en mag van geluk spreken dat ik in mijn leven behoorlijk heb kunnen reizen en vooral ook genieten. Genieten van grote vrijheden, vakanties, concerten, festivals, maar ook van een leuke werkende carrière, die in 2022 tot een einde komt.

Jongelui van pakweg 25 mogen best jaloers zijn op onze generatie. Ze hebben er alle reden toe. In onze tijd was alles losser en kon er veel meer. Vanmorgen meldde mijn achternichtje dat ze vandaag bier mocht kopen omdat ze 18 jaar is geworden. Wij waren 16 toen we bier mochten drinken en kopen. Niet dat dat beter was, maar je had wel de vrijheid om het te doen. En controles of je wel 16 was? Ik kan het me niet herinneren. Ook zaken als roken en blowen waren niet zo’n issue. Niet dat ik het gedaan heb, maar het was volstrekt geaccepteerd. Net zoals dat meisjes topless op het strand gingen liggen. Daar zat niets achter: gewoon vrijheid. Geen discussies over MeToo en dergelijke: just fun. Die vrijheid was super, maar je moest de weelde wel kunnen dragen. Er waren uiteraard ook grote verslavingsrisico’s. Ondanks alle huidige wettelijke beperkingen zijn deze risico’s wel wat afgenomen, maar ze zijn er nog. En in het algemeen voelde ik me erg veilig, zonder de hele dag in de gaten gehouden te worden door camera’s, boa’s of SIM-kaarten. Ging ik vroeger voor 45 gulden nog naar een concert van de originele Pink Floyd in Ahoy; nu kun je -als het concert door mag gaan vanwege de pandemie- vanaf 242 euro wegtellen voor een kaartje voor Genesis in de Ziggo Dome. Niet te betalen voor een tiener. Onze belangrijkste vrijetijdsbesteding was het heen en weer op bezoek gaan bij je vrienden thuis, en elkaar opzoeken in de kroeg of in de soos. Gezelligheid voorop.
Twee jaar pandemie voor mij is pakweg 3% van mijn leven, da’s best lang maar ben je 20 dan is dat 10%. 10% van je leven waar je door alle hedendaagse regelgeving en toezicht al nauwelijks vrij was, nu nog meer beperkt bent om iets van je leven te maken. Tel daar nog bij dat je torenhoge studieschulden hebt en een kans op een huis een lot in de loterij is, als je het al kan betalen, dan is de jeugd niet te benijden. Als we daar de klimaatellende en het stikstofvraagstuk hierbij optellen dan zie ik het erg somber in voor ons nageslacht.

Ik kan me dus ook wel voorstellen dat men al die beperkingen beu is en dat men langzaam burgerlijk ongehoorzaam wordt. Ouderen komen in opstand omdat ze hun verworven vrijheden te lang moeten inleveren en jongeren raken in opstand uit onmacht en verveling. Ik sta er ook dan niet van te kijken dat de Nederlanders massaal naar onze zuiderburen gaan om tijdens onze lockdown te gaan shoppen en uit-eten-gaan. Het is natuurlijk wel van de zotte dat er in België andere regels gelden dan bij ons. Alsof het virus bij Hazeldonk omdraait. Zelf ben ik nogal volgzaam, omdat negeren van alle regels betekent dat we er nooit vanaf komen. Om een pandemie aan te pakken moet je ook een mondiale aanpak voorstaan. Onze Europese Unie houdt zich nauwelijks met volksgezondheid bezig. Het is dan ook niet vreemd dat vanuit andere niet gevaccineerde continenten weer nieuwe virusvariaties bij ons opduiken, als we de grenzen open houden terwijl we geen verantwoordelijkheid nemen over de vaccinaties in deze vaak derde-wereldlanden.

Erg positief klinkt dit allemaal niet. Zeker niet omdat de eindstreep niet vaststaat. Gaat dit nog een jaar duren, of krijgen we ergens weer lucht in het voorjaar of de zomer? En gaan we dan los, straffen we dan weer niet direct onszelf zoals bij ‘Dansen met Jansen’ in de zomer van 2021.
2022 wordt opnieuw een jaar van hoop. Hoop dat Rutte IV zich echt iets gelegen laat aan zijn kiezers en zo niet, zo snel mogelijk opnieuw een gang naar de stembus forceert door eigen falen. Maar dan moet je in het stemhokje dan wel op andere mensen stemmen, anders is Rutte V zo weer een feit.

In kleine kring binnen familie en vrienden zal het belangrijk blijven elkaar door deze tijd te helpen en gezond te blijven.

Maak er vooral binnen deze kring iets moois van. De beste wensen voor 2022.

KLIK OP ONDERSTAANDE KNOP OM DE MIJMERING TE BELUISTEREN